To będzie ostatni wpis. Dalsze przemyślenia będę powierzać papierowi. Nie nadają się do przestrzeni publicznej.
Wchodzę na ścieżkę buntu. Muszę odrobić tę zaległość. Odbyć mój bunt. Jeśli tego nie zrobię, pozostanę na zawsze poganką. Taką, jaką byłam dotychczas. Chodząc regularnie do kościoła (bywało że wręcz codziennie), spowiadając się co miesiąc i jeżdżąc na rekolekcje w każde wakacje pozostawałam w sercu poganką, gdyż fundamentem moich zachowań religijnych był lęk. Nie wiedziałam o tym, a z mych deklaracji nigdy taki wniosek nie wynikał. Tak jednak było i jest nadal. Lęk, czyli sama istota pogaństwa, był główną siłą napędową moich przekonań i wyborów.
Jeśli chrześcijaństwo naprawdę jest czymś diametralnie różnym od pogaństwa, to właśnie w tym miejscu (nie w liczbie bóstw i ich wyglądzie) tkwi prawdziwa różnica. Chrześcijaństwo w przeciwieństwie do pogaństwa nie może się opierać na lęku. Jeśli się na nim opiera, to jest tylko jedną więcej formą pogaństwa, a w takim razie jest fałszywe i nic nie warte.
Dokąd zajdę drogą buntu? Nie wiem. Może do zimnej, bezdusznej pustki ateizmu. Ale jeśli chrześcijaństwo jest prawdziwe, czyli nie jest pogaństwem i nie opiera się na mechanizmach lękowych, to ja mogę dojść do niego tylko poprzez bunt. To jedyne dla mnie wyjście z pogaństwa, w którym tkwię od dziecka. Jedyny sposób stawienia czoła lękowi. Nie wiem, co jest po drugiej stronie buntu, ale muszę zaryzykować.
Szkoda, lubiłam czytać Twój blog. To jak głęboko patrzysz na siebie i i jak o sobie piszesz robi na mnie ogromne wrażenie. Myślę, że każdy z nas ma problem w szczerym, z serca uwierzeniem w to, że jest ukochanym dzieckiem Boga, niby to wiemy rozumowo ale w trudnych chwilach tak ciężko w to uwierzyć... Chyba tylko święci byli to tego zdolni
OdpowiedzUsuńJa też żałuję. Chciałabym Ci towarzyszyć na drodze buntu. Myślę, że dziennik z tejże mógłby się przysłużyć także paru innym osobom. Ale jeśli papier będzie w użyciu... to niech będzie. Błogosławię. Cieszę się, że weszłaś na tę drogę. To wymaga odwagi, ale to moim zdaniem jedyna, jedyna droga do Boga.
OdpowiedzUsuńI życzę Ci, żebyś dotarła tam, gdzie od roku jestem ja. W poczuciu spójności, harmonii, nie odrzucającym duchowości w wielkim Kościele świata. Droga ta zajęła mi 10 lat. Niektórzy nazywają ją nocą wiary... Gdzie skończę, nie wiem. Mam nadzieję, że przez najbliższych parę lat jeszcze nie skończę ;-)
Na dobry początek - M. Scott Peck, "Droga rzadziej wędrowana", zysk i s-ka. Możesz ją ode mnie dostać.
Dobranoc Mała Mi. Dzięki.
OdpowiedzUsuńLupus